Czas...

Zaczęłam drugi kierunek. Też dziennie. Ten, o którym marzyłam od kilku lat.
Geografia jest moja. 
Prawdopodobnie jestem na drodze swoich marzeń.
Mogłabym śmiało stwierdzić, że się realizuję...
Ale...
Zawsze jest jakieś ale.

Wątpię w przyszłość. Coraz częściej zastanawiam się czy to co robię ma jakikolwiek sens. Czy może zbyt wiele od siebie wymagam? A może przyszłość nie będzie aż tak straszna na jaką się zapowiada...  

W głowie pojawiła się nowa idea. Motyw, przed którym broniłam się przez tak długi czas. Drugi człowiek. Partner. 
Którego brak.
Samotność, która nie doskwiera, lecz tylko zastanawia. 
Czy to jest normalne?

A może wypłycam się?

Czy czas działa erozyjnie na moją psychikę oraz duszę?